Eddie van de Pol in het filmportret ‘Grensgeval apart’

Alle judo liefhebbers en sportschool van de Pol fans: opgelet! Het afgelopen jaar heb ik met heel veel plezier gewerkt aan een anderhalf uur durend filmportret van Eddie van de Pol. Dit filmportret met de titel ‘Grensgeval apart’ zal zaterdag 4 januari om 19.30 uur in het Annatheater te zien zijn. Kaartjes kosten 5 euro en zijn te bestellen via www.annatheater.nl. Benieuwd? Check dan de trailer!

Wil je ook nog graag weten waarom ik dit in godsnaam gedaan heb? Lees dan nog even verder.
Hoewel ik een heel ander beroep heb, namelijk dat van sport- en dansdocent, ontdekte ik een aantal jaren geleden mijn passie voor film. Min of meer per ongeluk ging ik met een camera aan de slag en ik vond het meteen fantastisch. Ik ontdekte dat ik er een hele hoop creativiteit in kwijt kon en al snel volgden verschillende uiteenlopende ‘filmprojecten’. In deze tijd keek ik graag naar de documentaire serie over dj Armin van Buuren en het leek mij super leuk om zelf ook eens een bijzonder persoon d.m.v. film uit te lichten. Ik parkeerde dit idee ergens tussen de wensen: leren airbrushen, werken met een green screen, een cursus extreme visagie en het toepassen van video mapping tijdens een dans choreografie. Want ja, zo werkt mijn hoofd dus. Hartstikke gaaf allemaal, maar je wordt er wel doodmoe van.
Een tijdje later lanceerde Thomas Pieters, de stadskunstenaar van Helmond destijds, een videoclip bij zijn liedje over Helmond, waarin verschillende bekende Helmonders te zien waren. Een hartstikke leuk initiatief, dat onder de Helmonders enthousiast ontvangen werd. Toch ontstond er naar aanleiding van deze videoclip een discussie onder de mensen om mij heen, waaraan ik zelf ook gedreven mee deed, over wie nu eigenlijk écht de bekende Helmonders waren. ‘Wim Daniëls? Die komt niet eens uit Helmond!’, ‘Er worden altijd dezelfde mensen naar voren geschoven, jammer, er zijn genoeg anderen waar ook wel eens aandacht aan besteed mag worden.’, ‘Waar is Dj Vince?’ en ‘Alwéér Nieky Holzken, waarom niet eens een keer Eddie van de Pol?’. Ik vond het grappig en maakte een lijstje van ‘gemiste bekende Helmonders in videoclip van Thomas’, terwijl ik met één vuist op tafel sloeg. Ik keek er naar en bedacht me opeens: hoe leuk zou het zijn om juist van één van deze mensen een filmportret te maken?
Eddie van de Pol kende ik niet persoonlijk, maar zo’n beetje mijn complete schoonfamilie en vriendenkring van mijn man is opgegroeid tussen de muren van sportschool van de Pol. Op verjaardagen ging het dan ook erg vaak over alle beleefde judo avonturen. Regelmatig dacht ik: ‘Gaat het nu echt alweer over die man?’ Tot ik op een bruiloft aan een tafeltje met Eddie zat. Na eerst een half uur zijn gal gespuwd te hebben over de Judobond, zat hij met Kim Franssen te kibbelen alsof het zijn eigen dochter was en probeerde hij tot slot nog alle aanwezige brave huisvaders, inmiddels allemaal in het bezit van rugklachten, knieklachten, een tennisarm of 10 kilo extra, te overtuigen om weer lekker bij hem te komen judoën. Aan enthousiasme en een fit lichaam bij Eddie in ieder geval geen gebrek. Kort daarna ging ons zoontje bij Eddie op judoles en zag ik met eigen ogen, wat voor een bijzondere uitwerking hij heeft op kinderen. Ik besloot om aan Eddie te vragen of ik een filmportret van hem mocht maken.
Zijn eerste reactie was stilte, gevolgd door ‘Ach, da moete toch hillemal nie wille.’ Om vervolgens enkele weken later tassen vol foto’s, krantenknipsels, oude judo echo’s en dvd’s bij mij te droppen. Wat volgde was mijn grote ‘wie is Eddie van de Pol?’ zoektocht van ruim een jaar. Ik heb in dat jaar met Eddie door Duitsland gereden, terwijl we daar helemaal niet moesten zijn. Ik heb ontdekt dat hij vrijwel nooit parkeert op een plek waar dit ook daadwerkelijk is toegestaan en dat hij voor een 75-jarige verdomd behendig is met Whatsapp. Waardoor ik hem gelukkig ook onder zijn neus kon schuiven, dat hij mij toch écht de verkeerde tijd van de g-judo door had gegeven. We hebben diepe gesprekken gevoerd en uren gezwetst over niks. Regelmatig vroeg hij of ik nog wel zin had in al die ouwe meuk. Ik vond het geweldig, ik heb heel veel gelachen en een top jaar met hem gehad.
Dankjewel Eddie en jouw fantastische gezin!